วันเดียวก็เที่ยววอชิงตันได้

เปิดชื่อมาประหนึ่งคอลัมน์ในหนังสือเพื่อนเดินทางฉบับหน้าปกคู่รักหมากปริญและคิมเบอร์ลี่...

สำหรับท่านที่เขามาใหม่ ขออนุญาต(เกือบจะเติมสระอิ ดีนะครูประถมสอนมาดีว่าอนุญาตแล้วห้าม 'ติ')ออกตัวก่อนว่านี่ไม่ใช่บลอกท่องเที่ยว เราไม่เน้นภาพถ่ายสวยงาม(เพราะถ่ายไม่เป็น) เราไม่เน้นเนื้อหาสาระ(เพราะเราไม่ค่อยมี) เราเป็นเรา เราไม่ใช่อะไรเลย เราเกิดขึ้น ตั้งอยู่ และ(จะ)ดับไปเมื่อไหร่ก็ได้ (นี่บลอกหรือสัจธรรม..)

งวดนี้ได้มีโอกาสไปเยือนวอชิงตันบีซี เอ้ย ดี.ซี(สามบาทห้าบาทก็เอา)ในวันสตรีสากลพอดิบพอดี (8 มีนาคม) โอกาสดีๆแบบนี้จะหมดไปกับการสั่งรูมเซอวิสแล้วนอนซะก็คงไม่ใช่เรื่อง เราจึงรวมแก๊งกับสองสาวชาวยูโรเปียนและหัวหน้าใหญ่ชาวเลบานอนออกเดินทางสู่อิสรภาพ

วันนี้เรามีเวลาเที่ยวประมาณ7ชั่วโมงเต็มที่(คาดคะเนจากสังขารชาวคณะและสภาพการอดหลับอดนอน) จึงวางแผนการเดินทางง่ายๆเก็บสถานที่ตามธนบัตรดอลล่าร์สหรัฐ อันได้แก่ White House, Lincoln Memorial และ The Capitol

ก่อนออกเดินทางก็ได้รับคำแสดงความห่วงใยให้ระวังการประท้วงท่านประธานาธิบดีทรัมป์ เนื่องด้วยเป็นวันสตรีสากล คงจะมีผู้ออกมาชุมนุมมากโข ไม่ทันจะก้าวขึ้นรถไฟ ก็เริ่มเจอเหล่าผู้คนถือป้ายเตรียมไปร่วมการชุมนุมแล้วค่ะ

ที่ป้ายเขียนว่า Women should be treated equal to valuable and precious

เห็นสกิลความแอบถ่ายระดับแอดวานซ์ของดิฉันไหมคะ เนียนสนิท ไม่มีใครรู้ 

พี่มองเห็นหนูเหลออออ

การซื้อตั๋วเดินทางโดยรถไฟของที่นี่ค่อนข้างซับซ้อน มีราคาตามช่วงเวลา พีคไทม์ไม่พีคไทม์ รหัสโค๊ดลับมากมาย แนะนำวิธีง่ายๆที่คนฉลาดๆแบบเราเลือกใช้ คือเรียกเจ้าหน้าที่มาซื้อให้ (มันก็จะแบบดูโง่ๆหน่อย แต่ก็จะได้ตั๋วที่ถูกต้อง)

นั่งรถไฟมาลงสถานีSmithsonian(ชื่อสถานีหรือมูฟวี่ไซไฟคะ อะล้าอะลังปานนี้) ช่างเป็นวันที่สดใส แดดออก มองไปทางได้ก็เจอแต่ประชาชนชาวอเมริกันออกมานั่งหย่อนใจตามสนามหญ้า (จริงๆนอกจากแดดดีแล้ว ลมยังแรงดีด้วย ลมตีปากเยินตาหยีไปหมดแล้วค่ะ)

ใช้เวลาเดินทอดน่องชมเมืองไปเรื่อยๆเพื่อจะไปให้ถึงลินคอนเมโมเรียลเป็นแห่งแรก ระหว่างทางก็เจอแท่งๆนี้ ดูโดดเด่นเป็นสง่า ตอนหลังเสิจกูเกิลจึงได้รู้ว่าแท่งนี้ที่แท้แล้วคือ Washington Monument แห่งนี้นี่เองงง (สร้างขึ้นเพื่อเป็นอนุสรณ์แด่จอร์จวอชิงตัน ประธานาธิบดีคนแรกแห่งสหรัฐฯ.. ปรบมือออสิคะ เพราะดิฉันคือมิสวอชิงตันผู้อุทิศตนเดินสายให้ความรู้ผู้คน)

ต่อจากตรงนี้ ก็เดินตรงมาเรื่อยๆจะเริ่มเห็นเค้า Lincoln Memorial มาแต่ไกลลลล ด้านหน้าจะมีเหมือนลานน้ำพุที่จริงๆแล้วคือ World War II Memorial ก็ยิ่งใหญ่อลังการตามที่ควรจะเป็น

ระหว่างทางนั้นเอง ทางคณะเราได้รับเกียรติจากสองนักบิน(ผู้มีอันจะกิน และนั่งอูเบอร์เข้าเมืองมาถึงก่อนคณะเรานานแล้ว)มาเข้าร่วมเดินทาง

ดิฉันยินดีเป็นอย่างยิ่ง ในฐานะตัวแทนมิสวอชิงตันหน้าหมวย ดิฉันจึงถือโอกาสนี้ เดินต้อยๆตามหลัง แล้วแอบแชะภาพเป็นที่ระลึกว่ากาลครั้งหนึ่งเราก็เคยพานพบกับนักบินหนุ่มงานมิลเลอร์ เกรดAAAกับเขาบ้าง

นี่ค่ะคือความยิ่งใหญ่ของสถานที่ แต่อะไรก็ไม่พีคเท่ากับการได้พบเจอบอยแบนด์แดนเสรีภาพค่ะ เห็นท่าโพสสุดคูลของพวกพี่เขาแล้วรู้เลยนะคะว่าตอนเด็กๆต้องชอบดูเอ็มวีNsyncแน่นอน

ด้านในLincoln Memorial ก็มีรูปปั้นท่านอับราฮัมประดับอยู่ใจกลางความรู้สึกดีๆ หลายๆท่านคงจะคุ้นตาผ่านภาพยนต์มาบ้าง คณะลูกเรือและนักบินเขาก็สนทนากันว่าเนี่ยเคยเห็นครั้งแรกก็ในหนัง เช่น Forrest Gump มั่งละ The Independence Day มั่งละ Armageddon เอย Night at the Museum เอย

ดิฉันนี่ยิ้มเลยนะคะ เพราะว่าเคยเห็นในหนังเหมือนกันค่ะ เรื่องแรกเรื่องเดียวที่จำได้คือ Legally Blonde 2 สาวบลอนด์หัวใจดี๊ด๊า (มีใครให้มากกว่านี้จ้ะ... #สายรอมคอม)

 

ส่วน White House เราก็จะข้ามๆไปละกันนะคะ ไม่มีอะไรมากนอกจากรั้วกั้น ต้นไม้บัง และพี่การ์ดหน้าดุ(ที่พร้อมชักปืนออกมายิงกราดหากท่านเผลอยืนพิงเสากั้นฟุตบาทหน้าwhite houseเท่านั้นเอง)

และนี่คือภาพที่ดีที่สุดในวันนี้ ...

เห็นไหมคะ ที่อยู่ลิบๆนั่นละคะ

ถัดจากwhite house เราก็ใช้เวลาเดินอีกประมาณสามล้านปีแสง ผ่านถนนเส้นแล้วเส้นเล่า(ที่สมาชิกในแก๊งkeep sayingว่า next blockก็ถึงแล้วยู.. ไหนเน็กซ์บลอคของเมิงคะ กูเดินผ่านมาจะสิบบลอคแล้วค่ะ)กว่าจะมาถึงที่หมาย หัวแม่โป้งเท้าก็ได้หลั่งเลือดสู่ผืนผสุธาอเมริกาไปหลายรอบ

แต่ก็คุ้มค่าค่ะ เพราะบรรยากาศดี สถานที่สวยงามดูสงบ เย็นตาเย็นใจ ได้นั่งพักถ่ายภาพกันอย่างเพลิดเพลิน 

สิ่งหนึ่งที่ไม่ประทับใจสำหรับทริปนี้คือระยะทางค่ะ โอ้โห แต่ละสถานที่จะห่างกันไปไหน นี่เดินเยอะขนาดนี้สมควรไม่วิ่งแข่งมาราธอนการกุศลแล้วค่ะ จบวันเราเดินกันสิริรวมแล้ว10กว่ากิโล (ไม่ต้องเข้าฟิตเนสไปอีกสามวัน)

อย่างไรก็ตาม ถือว่าคุ้มค่าคุ้มเวลา เที่ยวฟรีทุกที ไม่เสียเงินสักบาท (มันดีตรงนี้นี่แหละค่ะ)

สำหรับวันนี้ดิฉันขอจบบันทึกการเดินทางอันทรงคุณค่าไว้เท่านี้ แล้วพบกันใหม่ เมื่อใครสักคนหายขี้เกียจ